چراغ اتاقم رو خاموش کردم و روی تخت دراز کشیدم و شروع کردم به فردا و امتحانم فکر کردن که یهویی، ته تغاری در رو باز کرد و اومد تو:
مامان میگه فردا پوتین بپوش.
من: نمیتونم.
ته تغاری :( با یک مکث خیلی کوتاه برای هضم جواب من) : چرا؟
من:چون برای امتحان باید کفش های شانسم رو بپوشم.
ته تغاری : (این بار با مکث طولانی تر) : میرم به مامان بگم بچه اش دیوونه اس!
+خرافاتی بودن آسون نیست، ولی بعضی وقتا منبع آرامشه. اونم برای منی که به خاطر استرس زیاد این امتحانای لعنتی، شروع کردم به پوست انداختن! به معنای واقعی کلمه! صورتم تمام مدت پوست پوست میشه و این پوسته ها میریزه پایین و باید بگم خیلی چندش و اعصاب خرد کنه! خدا رو شکر که فردا آخرین امتحانم رو میدم و این عذاب تموم میشه.
++رفتم دکتر پوست، کلی دارو نوشت. فقط فکر کردن به تعداد آیتم هایی که توی اون نسخه نوشت، باعث میشه حالم بد شه! چون میدونم کلی باید پیاده بشم.
+++دکتر خیلی شیک و مجلسی، با یه لحن آروم و شمرده گفت: نباید استرس بشی. باعث میشه بدتر بشه.
دکترجان، یه چیزی بگو که ندونم! من آدمی ام که برای گرفتن آرامش قبل از امتحان، کفش شانس و جوراب شانس و مانتوی شانسم رو میپوشم میرم سرجلسه و با خودکار شانسم سوالا رو جواب میدم! اگه راهی واسه «استرس نشدن» بلد بودم که این همه آیتم شانس ردیف نمیکردم برای خودم!
درباره این سایت